دردا که از دیار شما رخت بسته است            مردی که روزگار، دلش را شکسته است

بعد از عـلی، شرافت و ایمان یتـیم شد            زنجـیرِ اسـتوار عـدالت گسـسـته است

اقرار می‌کند که چون او را ندیده است            دنیا که بر فـضایل او چـشم بسته است

زین‌پس به شانۀ چه کسی تکیه می‌دهد            دنیا که از هجوم ستم، سخت خسته است

بعد از علی، جهان به تباهی سلام کرد            بی‌آفـتابِ او، به سـیاهی نـشـسـته است